ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΣΤΕΙΟ ΣΠΟΡ

Το πιο αστείο σπορ των ημερών είναι η δελφινολογία στη ΝΔ. Ακόμη πιο αστείοι είναι όσοι επιδίδονται σε αυτό επιλέγοντας υποψήφιο ή αντίπαλο. Και είναι αστείοι επειδή (μέχρι νεωτέρας, τουλάχιστον...) το νταραβέρι στερείται αντικειμένου. Σαν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα. Η φασαρία όμως υπάρχει. Υπάρχουν, δηλαδή, άνθρωποι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λογής λογής παρατρεχάμενοι) που κατεβαίνουν στο γήπεδο και υποδύονται τους ποδοσφαιριστές. Πιστοποιώντας ότι βασικό κίνητρο των περισσότερων ελλήνων πολιτικών δεν είναι ούτε η φιλοδοξία, ούτε το όραμα, ούτε οι ιδέες, ούτε οι πεποιθήσεις: είναι η ανασφάλεια. Η ανασφάλεια μετρίων ανθρώπων που ζουν με ένα και μοναδικό άγχος, μη βρεθούνε στην «απέξω» ή στην «από κάτω». Πρόσφατα προβλήθηκε μια εξαιρετική ταινία με τίτλο «Ιl Divo» που είχε θέμα τον Τζούλιο Αντρεότι. Εκεί συζητώντας το ενδεχόμενο να θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας ο Αντρεότι λέει στους φίλους του: «Ξέρω ότι είμαι ένας πολιτικός μετρίου αναστήματος αλλά δεν βλέπω και τίποτε γίγαντες γύρω μου!». Είναι μια αυτογνωσία που οδηγεί ενδεχομένως στον κυνισμό, αλλά την οποία στερούνται οι περισσότεροι δικοί μας. Οι μισοί θεωρούν τον εαυτό τους γίγαντα που περιστοιχίζεται από μετριότητες. Και οι άλλοι μισοί παραγνωρισμένο γίγαντα που περιστοιχίζεται από υπερεκτιμημένες μετριότητες. Δεν ξέρω πόσοι τρέφουν φιλοδοξίες να διαδεχθούν τον Καραμανλή στην αρχηγία της ΝΔ αλλά, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, αυτοί που διαθέτουν τα ουσιαστικά προσόντα για να διεκδικήσουν τη διαδοχή δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν κατά πολύ τη σύνθεση Μονομελούς Πρωτοδικείου. Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να κυνηγήσει και την πιο τρελή ή αβάσιμη φιλοδοξία. «Η επιδίωξη της ευτυχίας» είναι βασική αρχή του αμερικανικού Συντάγματος διά χειρός Θωμά Τζέφερσον. Αρκεί η επιδίωξη αυτή να εντάσσεται σε κάποιους κώδικες πολιτικής συμπεριφοράς και να μην υπομονεύει τον εαυτό της... Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται ο κίνδυνος. Να κατέβει κάποιος στο γήπεδο πολύ προτού αρχίσει ο αγώνας, να μας ταλαιπωρήσει όλους στο ζέσταμα και μετά να καταλάβει ότι το ματσάκι έχει ήδη κριθεί από τα αποδυτήρια. Στην πολιτική, βλέπετε, η στιγμή μετράει πολύ περισσότερο από τα γεύματα με τους πολιτευτές και τη δημοσιότητα με στομφώδεις ανοησίες. Ο Αντρεότι έγινε επτά φορές πρωθυπουργός, είκοσι πέντε φορές υπουργός, αλλά δεν εξελέγη ποτέ πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στην κρίσιμη στιγμή συνεθλίβη. Και σας διαβεβαιώ, ακόμη και ως πολιτικός μετρίου αναστήματος, ήταν γίγαντας μπροστά σε μερικούς επίδοξους διαδόχους του Καραμανλή. jpretenteris@dolnet.gr Από το ΒΗΜΑ